Yerli distopya okudukça
yakın gelecek endişe seviyem yükseliyor. Hikaye, bize pek tanıdık Bizistan adlı bir yerde,muhtemelen çok uzak
olmayan bir gelecekte geçiyor.Su kaynakların tükendiği su savaşlarının
yapıldığı bir dönem. Yiyecekler endüstriyel, içecek ihtiyacı haplarla
karşılanıyor. İnsanlar sağlıksız, gençlerin bile yüzleri kırış kırış. Yaşam
ömrü kısalmış.
Doğal
kaynakların kuruduğu, kişi başına düşen su tüketiminin kotaya bağlı olduğu, hükümetin
gelir elde etmek için Bedensel Kaynak Yasasını çıkartıp organ bağışını
genç-yaşlı ayrımı gözetmeden zorunlu kıldığı bu dünyada insanlar dev
püskürtücülerle havaya salınan ilaçlarla sakinleştiriliyor.
Bizim Güzin Abla’ya benzer
bir iş yapan Mine bir gazetenin Zeyda Teyze köşesini yazıyor. Şehirler arası bir
otobüs yolculuğunda Tuncay’la tanışıyor ve aralarında bir ilişki başlıyor daha
doğrusu kitap boyunca bir türlü başlayamıyor.Aslında distopik konunun önüne
geçen bu ilişki romanın merkezinde hastalıklı bir şekilde uzadıkça uzuyor.
Sistem,
ekonomi, kapitalizm, savaş, vicdani ret,ötekileştirme, cinsiyetçilik, ırkçılık
gibi altı çok doldurulabilecek konular bu çiftin kavgalarının arasına sıkıştırılmış
beylik cümlelerin ötesine geçemiyor.
Distopik
konusu ilginç fakat sonu bir türlü toparlanamamış bir roman olmuş Siyah Koku.
Gene de türün ilginç örneklerinden biri olarak bu ilişki sarmalından sıkılmam
derseniz okuyun.Ben hiç bir yere varmayan ilişkilere tahammül edemediğimden çok sıkıldım, bitirene kadar elimde süründü.
