DENGE

Memleket hali gibi parçalı bulutlu geziyorum. Haberler,sözcükler,okuduklarım birer pençe gibi yaralar açıyor içimde ve maalesef çabuk iyileşmiyor.Güzel olan her canlının,her nesnenin,her duygunun hunharca yok edilmeye çalışıldığı artık benim için “distopik” bu yaşam şeklinde acaba o büyük volkan ne zaman patlayacak diye bekliyorum.

İnsan deliliğe böyle böyle gidiyor demek ki, ben de kendi delilik yolculuğuma yalnız adım adım yürüyorum işte.Durkheim’ın kolektif bilinci ile Jung’un kolektif bilinçaltı benim için hiç bu kadar anlamlı olmamıştı.

Günümüz insanının egoları,kötücülüğü,kariyer,sistemler,terör,savaş daha birçok kavramın altını yaza yaza doldurabilecekken ben sadece benden alınana geri dönmek istiyorum. Dengeme.